"Wszystkie Uszy Na Mnie" to pierwszy puszczony w eter projekt 2Sz'a, od newcomera różni go jednak doświadczenie i obycie z mikrofonem. Pochodzący ze Świnoujścia raper nagrywał kawałki na kaseciakach już za czasów szerokich spodni i tanich papierosów. Masa czasu zainwestowanego w szlifowanie skillsów dała w efekcie materiał, który miał szansę zatrząść polskim podziemiem. Niestety - tytułowe 'wszystkie uszy' pozostały obojętne, a album przeszedł bez echa. Niesłusznie.
Jak przystało na debiutancki projekt - mamy szwedzki stół, przy którym każdy znajdzie coś dla siebie. Melanżowe hymny leżą tu koło poważniejszych numerów, a klasyczne bity otaczają oryginalne kompozycje jak np. w przypadku kawałka "Mój Ruch".
Szymon sprawnie łączy osiedlowy luz z dojrzałością dorosłego faceta, a pod kawałkami nasyconymi goryczą szarości polskich realiów zostawia postscriptum - 'damy radę'. Dobre teksty, charakterystyczna barwa, talent do produkcji i miodne tupacowe zaciąganie. "Wszystkie Uszy Na Mnie" ma wszystko czego potrzeba na dobrą płytę, także sprawdź to - support my local.
Action Bronson jako wschodząca gwiazda niemainstreamowej sceny zdołał przez ostatnie półtora roku przysłonić premiery artystów z dużo większym stażem od siebie. Swoją krótką obecność na scenie nadrabia jednak częstotliwością wydawania materiału, który mimo czasami nierównej jakości zawsze sprawdza się jako całokształt . Ironią jest popularność jaką zdobył dzięki swojej charakterystyczności, będąc z początku uważanym za klona Ghostface'a. Mimo z pozoru podobnej barwy głosu, skrajne różnice wizerunku kreowanego w tekstach, sprawiają że większa część publiczności kompletnie zapomniała o zestawianiu artystów.
Mogę bezpiecznie powiedzieć, że Bronson to oryginalny raper. Wyluzowane i wiecznie spalone podejście i karykaturalna otyłość dodają jego wizerunkowi luzu, sprawiając że kawałki w założeniu zabawne - wychodzą zabawnie, nigdy żenująco.
Twórczość rapera jest różnorodna, kawałki z luźnych zjaranych sesji kontrastują z typowym nowojorskim rapem na bitach przywodzących na myśl oldschool, podkreślający miasto i dzielnicę pochodzenia Bronsa - Queens, NY.
Wrzucam odnośnik do jego najnowszego mixtape'u - Blue Chips 2, jeśli się przyjmie to zachęcam do sprawdzenia reszty twórczości. Załączony teledysk pochodzi z mixtape'u Saab Stories.
'Running On Air' jest czwartym wydawnictwem w karierze australijskiego duetuBliss N Eso. Przez niespełna 6 lat swojej obecności na scenie artyści zdołali zasłużyć sobie u mnie kredyt zaufania. Ba, zdołali sprawić, że oczekując na premierę 'Running On Air' rysowałem na ścianach więzienne kalendarze.
Ich ostatni materiał - wydany w 2008 roku 'Flying Colours' to album praktycznie perfekcyjny. Pomimo upłynięcia dwóch lat od premiery, ani mu się widzi zejść z moich słuchawek. Sytuacja wygląda podobnie z pozostałymi albumami składu. Jak się pewnie więc domyślacie - ekspektacje były ogromne. Benzyny do ognia dolał singiel - bardzo udany, letni numer 'Down By The River'. (Teledysk na dole.)
Po osłuchaniu się z materiałem mogę powiedzieć, że ani trochę się nie zawiodłem. 'Running On Air' ma potencjał by otworzyć Bliss N Eso furtkę do internacjonalnej kariery. Eso, będący bez dyskusji jedną z jaśniejszych gwiazd australijskiej sceny - nie wyszedł z formy. Nie stracił cechujących go uroku, zadziorności i błyskotliwości. Nie stracił stylu, którym zasiał moją sympatię do składu. Bliss udowodnił zaś, że jest co najmniej godny dzielenia sceny z kolegą z grupy.
Płyta to połączenie talentu, praktyki i na pewno - gotówki. Produkcją albumu zajęli się w większości Hattori Hunzo i M-Phazes, najpopularniejsi producenci Australii. Poza nimi popisał się Matik, wschodząca gwiazda z Melbourne. Na mikrofonach gościnnie mamy zaś Xzibit'a i RZA. Kawałek z reprezentantem Wu wyszedł znakomicie. Numer z X'em atakuje trochę spójność płyty, ale sam w sobie jest jak najbardziej przyjemny.
Obfita w treść, sensowna liryka w największej mierze definiuje odbiór 'Running On Air'. Bliss i Eso nie kreując się na mędrców, z dozą dystansu i często humoru - wypchali tracki pozytywnym przekazem i masą wartości. Artyści wręcz emanują dojrzałością i zadowoleniem z siebie, którymi w nieinwazyjny sposób dzielą się z słuchaczem. Zalewając go motywacją; ustawiając mu głowę kilka centymetrów wyżej.
Track: Weightless Wings Video: Down By The River
Traklista:
Never Land
Flying Through The City
Addicted
Down By the River
The Moses Twist
Art House Audio
Family Affair
Reflections
Coastal Kids
People Up On it (feat. Xzibit)
Caught At The Pub
Where The Wild Things Are (feat. Mind Over Matter)
Grieves zawsze był dla mnie jednym z grubszych kotów amerykańskiego undergoundu. Jego druga solowa produkcja - '88 Keys and Counting', była jednym z pierwszych albumów wrzuconych na Rapofilię. Od jej premiery minęły prawie dwa lata. Chociaż trochę to trwało - ktoś w końcu dostrzegł drzemiący w raperze talent. Nie byle kto, bo reedycja materiału miała miejsce nie gdzie indziej jak w Rhymesayers Entertainment! Najwyższy czas wyskoczyć z liści, kurwa.
'The Cofessions of Mr. Modest' to EP dodawane za darmo do pre-orderu '88 Keys and Counting'. Materiał nie ma jednak nic wspólnego z typowym gratisem. Jest to przemyślany i spójny album, który bez przekłamań mogę nazwać jednym z lepszych dropów tego roku. Grieves ma swój niepowtarzalny styl ubierania zdarzeń i uczuć w pełne symboliki teksty, które można podciągać pod poezję. W przedstawieniu pomaga mu multiinstrumentalista Budo. Pomimo syntetycznego zasobu dźwięków tworzy on produkcje wręcz tętniące życiem i emocjami. Produkcje nie dające się zepchnąć na drugi plan. Stojące z Grievesem na scenie ramię w ramię.
EP'ki nie promuje żadne video. Spragnionym wizji polecam sprawdzenie teledysku powstałego do 'Cloud Man' - kawałka promującego '88 Keys and Counting'. Tutaj link. A wszystkich, którzy wspomniany album przespali odsyłam do archiwum bloga. To trzeba znać.
PS.Dajcie znać w komentarzach co sądzicie o nowym lay'u.
Minneapolis to miejsce narodzin ekip jak Rhymesayers czy Doomtree. Pochodzący stamtąd artyści przyzwyczaili słuchacza do rapu, który kojarzy się głównie z żyletkami, jesienią i zwierzaniem się barmanowi w barach z bilardem. Nie mówię wcale, że się nie jaram, bo kłamałbym. Jednak faktem jest, że nikogo nie dziwiłby widok typa w rurkach i z przysłaniającą krajobraz grzywką, rockującego albumy Atmosphere czy Dessy.
Na ratunek przybywają chłopaki ze Stophouse - Prof i Slim. Rzucając kamieniami w stereotyp, który przykleiłem do centrum Minnesoty udowadniają, że nie wszyscy wywodzący się stamtąd artyści to wrażliwi chłopcy. 'Recession Music' to mix, na który składa się groteskowy humor, publiczne oddawanie moczu, brak szacunku do kobiet i masa punchline'ów zostawiających twarz z pokazującym zęby uśmiechem.
Album dostępny jest całkowicie za darmo na oficjalnej witrynie składu, do której odsyłam. Polecam też zapoznanie się z solowymi produkcjami Prof'a, które znajdziecie pod tym linkiem. Łapcie link do video promującego jeden z nich.
Duet składa się z rapera Geologic'a i producenta Sabzi'ego. O produkcyjnym kunszcie drugiego zdążyłem już się rozpisać przy okazji wrzutu od Common Market'u, którego niniejszy również jest częścią. Ciepłe, żywe, przepełnione oryginalną dla Sabzi'ego wibracją brzmienia świetnie współgrają z historią wykładaną przez Geologic'a.
Chłopaki nie boją się dotykać problematycznych zagadanień, których unikają głowy państw przy okazji konferencji prasowych. Nie rzucają przy tym sztampowych haseł. Nie krzyczą, że świat jest zły, podpierając to argumentem głodnych dzieci w RPA. Mają inteligentny punkt widzenia, który prześwietla problem, a nie tylko wspomina o jego istnieniu. Przy czym w utworach znajdziemy tony empatii. Wydaje się wręcz, że niektóre kawałki powstawały w ramach hołdu i symbolicznego ściągnięcia new erki dla pokrzywdzonych, martwych czy tych bez rączek. Niby bez sensu, ale wzrusza - jak melodramaty całkiem.
Rozpisałem się na temat bardziej patetycznych utworów, bo to one czynią 'Bayani' produktem na dzień dzisiejszy prawie klasycznym. Na płycie nie brakuje jednak lżejszych numerów, które też trzymają poziom. Jak trzymają, gdzie trzymają i po co - niestety Wam nie powiem, bo ograniczam długość postów na rzecz frekwencji.
